Yalnız yaşadığım günleri özledim.

 Sırf kendi zevkim için yemek yapmayı, sonra onu kendimle başbaşa yemeyi..

Koca bir gün kimseyi görmeden evde film izlemeyi.

Markete gidip sadece kendi istediklerimi almayı. 

Sadece kendim istediğim için iş yapmayı.

Evimi özledim.. Balkonumu, mutfağımı, turuncu kanepemi...

Salonun en köşesinde açıp jaluziyi, kahvemi koyup camın çıkıntısına gömülüp armut koltuğuma kitap okumayı...

Başkası yüzünden mutsuz olmamayı. 

Evimde benden başkasının huzursuzluk yaratmamasını.

Kafama esip tek başıma tiyatroya gitmeyi.

Yalnızken bir anda kapımın çalınmasını, karşımda sevdiklerimi bulmayı.

Annemden koli ile boyoz gelmesini.

Özlemeyi..

İstanbul ya da başka bir şehir...

Gerçekten yaşamayı özledim!