Olmak istediğim / olduğumu sandığım kadar güçlü değilmişim meğer...
Hayatımdaki her insana hiç düşünmeden yardıma koşup, yardıma ihtiyacım olduğunda kendimi kilitlemem de bundan sanırım.
Görünen benin içi yara dolu olduğu anlarda bile güçlü durdum hep. Bunu marifet sandım. Değilmiş. Ve şimdi nasıl yardım istenir bilmiyorum. Yardım etmelerine nasıl izin veririm bunu da bilmiyorum..
Hava soğuk bugün, ısıtmıyor güneş.
İçime güneş doğmasına izin vermeliyim. Soğukta yaşayamam ben.
Şimdi yeniden gerçek dünyaya dönme zamanı.
Gülümsememi yerleştirip yüzüme, gösteriyorum gamzelerimi.
Bu da benim makyajım. Ve iyileştirmeye başlıyorum başkalarının yaralarını, her birinde kendiminkini daha da kanıtarak..
Zaman zaman vuruyor beni de işte. Anlatamıyorum, paylaşamıyorum. Sadece dinliyorum kendimi. Ve iyileştiriyorum.
Er ya da geç. İyileşiyorum..