Benimle oynar mısın?

İş bu post kendime öz eleştirimdir.

Ben hala büyümeyi becerememiş 24 yaşında bir çocuğum...

Gencim...

Kadınım...

Öğretmenim...

Neysem O'yum yani.

Seviyorum büyümemişliğimi...

Gerçi hala da kararsızım. 

Büyümek mi iyi, yoksa hala küçük hissedebilmek mi?

Zaman zaman seviyorum çocuk halimi. Hayatı aynı neşede, masumlukta yaşamak. Sorunları büyütmemek , hayatileştirmemek. Hatta kaçmak onlardan.

Ama her zaman hayat çocuk olmaya izin vermiyor. 

Fazla kalıplara girmeden büyümek işte en güzeli.

Ben de buna çabalıyorum...