utanıyorum!

Bloğumu özledim! Baya doya doya yamayı özledim. İçimden neler yazmak geldi, yazamadım. 

Arada neler yaşadım yazamadım. 

Neler yaşıyoruz, inanamadığımız neler yaşıyoruz.

Peki neden şimdi yazıyorum.

Zor zamanlar geçirdiğimi düşünüyordum. Sıkıntılı günlerdi benim için. Ağladım, zırladım, isyan ettim. Ailemden uzaktayım dedim. Sevdiğim adamdan uzaktayım dedim, İstanbul'u istemiyorum artık dedim. Dedim de dedim.

Bu sabah utandım! İnsanların yaşadığı acının yanında kendi zırlamalarımalarımdan utandım. Dün giden ve bir daha asla ailesine kavuşamayacak 37 candan sonra neden yalnız yaşıyorum diye ağladığımdan utandım. 

Çocuğu evden kaçan teyzenin sırf deniz kokusunu seviyo diye 9 saattir vapurda gidip geldiğini duyunca yaptığım triplerden utandım!

Hayat kimseye adil değil. Ama şükür etmek gerek. Uzak da olsak ailemiz var. Burada. Görebilir dokunabiliriz. İhtiyacımız olduğunda yanımızda. 

Büyük acılar yaşıyoruz. Daha büyüklerini yaşamayalım!!