Şehirlerin de ruhu var. Sana göre değişiyor ama. Senin yaşadıklarına göre. Senin şehre gelme nedenine göre.
En sevdiğin şehir gün geliyor kaçarcasına uzaklaştığın yer oluyor.
Son 1 yıldır iyi gelmiyor bana İzmir. Ne zaman gelsem büyük bir boşluk, garip bir sorgu hali benimkisi.
Uzaklaşıp devam eden gündelik hayatıma uzaktan bakınca bazen görmemem ya da görmeyi reddettiklerimi görüyorum. Boşta kaldığım her saniye soruyorum, didikliyorum, arıyorum elle tutulur birşey. Bulamıyorum.
Ben çok yorulmuşum meğer. Ben çok kırılmışım. Çok çok kırılmışım. Umursamıyormuş gibi yapsam da, gözardı ediyormuşçasına davransam da almış benim bu kalbimi deşmiş. Kesmemiş, kırmamış.DEŞMİŞ...
Buraya her geldiğimde görmüşüm ben. Her geldiğimde ayrı beyin taraması.
Herkese, herşeye bu kadar çok kafayı takmam da bundanmış meğer. Asıl olana odaklanmamak için.
En acısı da böyle davranmaya devam etmek zorunda kalmak. Daha fazla acı çekmemek için daha az acı çekmeyi tercih etmek. Öz iradeyle. İronik.
Kendi hayatımın içinde kayboldum. Ben kontrol edemiyorum hiçbirşeyi. Uzaktan kumanda misaliyim. Kendi yaşadıklarımı izliyorum.Tepkisiz, sualsiz.
Bitsin artık. Çok zor, gerçekten çok zor.
Bir şarkı döküyor bunları dile. Bitince yine kapanıyor kalbin o yanı.
